മാതൃസ്നേഹത്തിന്റെ നോവ്

കണ്ണുനനയാതെ എനിക്കീ വാര്‍ത്ത വായിച്ചു തീര്‍ക്കാനായില്ല. ആ അമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്കൊന്നു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കൂ. മാതൃസ്നേഹത്തിന്റെ നോവ് നമുക്കു വായിച്ചെടുക്കാനാവുന്നില്ലേ? ആ മോന്‍ ഇന്നു ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ആ അമ്മയ്ക്കൊരു തുണയാവുമായിരുന്നു.
സുഖത്തിലും സൌകര്യങ്ങളിലും മതിമറക്കുന്ന ഇന്നത്തെ തലമുറ ഈ മാതൃ-പിതൃ സ്നേഹം കാണാതെ പോവുകയാണോ? വയസ്സാകുന്നവര്‍ നമുക്കൊരു ഭാരവും ബാധ്യതയുമാവുകയാണോ?
എനിയ്ക്കറിയാവുന്നൊരു കുടുംബം. അച്ഛന്‍ , അമ്മ, നാല് മക്കള്‍ . ആ മനുഷ്യന് മക്കളെന്നു വച്ചാല്‍ ജീവന്‍ . ഞാനൊക്കെ അവരെ അസൂയയോടെ നോക്കിയിട്ടുണ്ട്, ഇത്ര നല്ല ഒരു അച്ഛനെ കിട്ടിയതില്‍ .ഒന്നുമില്ലായ്മയില്‍ നിന്നും ആ അച്ഛന്റെ കഠിനപരിശ്രമത്തിലൂടെ കുറച്ച് ഭൂസ്വത്ത് ,വീട് എന്നിവ സമ്പാദിച്ച്. ഉണ്ടായിരുന്ന രണ്ട് പെണ്‍‌മക്കളെ കെട്ടിച്ചു വിട്ടു. ആണ്മക്കളില്‍ ഒരാള്‍ വേറെ താമസം, മറ്റെയാള്‍ കുടുംബത്തോടെ ഒപ്പം. അപ്പനുമമ്മയും രോഗികളായി. അച്ഛന്‍ പലപ്പോഴും ആശുപത്രിയില്‍ . പണം കുറെ ചിലവായി. ഒരു ദിവസം ആശുപത്രിയില്‍ രോഗം മൂര്‍ച്ഛിച്ച് കിടക്കുന്ന അച്ഛനോട് മറ്റു മക്കളെ സാക്ഷി നിര്‍ത്തി ഇളയമകന്‍ പറഞ്ഞു: “എന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റില്ല ഇനിയുമിങ്ങനെ ചുമക്കാന്‍ . വേണമെങ്കില്‍ നിങ്ങളെല്ലാം കൂടി നോക്ക്...“
ഏതായാലും ആരെയും അധികം ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കാതെ ആ മനുഷ്യന്‍ പിറ്റേന്ന് മരിച്ചു.
ഇന്ന് ആ അമ്മയുടെ സ്ഥിതിയും വ്യത്യസ്തമല്ല. പണമോ സൌകര്യങ്ങളോ പോകട്ടെ, ഇങ്ങനെ കഠിനമായി
സംസാരിയ്ക്കാന്‍ എങ്ങനെ സാധിയ്ക്കുന്നു? നാളെ നമ്മെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നതും ഇതേ വിധിയല്ലേ?
നമുക്കൊരു കുഞ്ഞുണ്ടാവുമ്പോള്‍ എന്തൊരു സന്തോഷമാണ്! അതിനെ ലാളിയ്ക്കാന്‍ , കളിപ്പിയ്ക്കാന്‍ , അണിയിച്ചൊരുക്കാന്‍ എന്തൊരുത്സാഹമാണ്. മക്കളെ ഒന്നാമതാക്കാന്‍ , ഉന്നതനിലയിലെത്തിയ്ക്കാന്‍ എന്തെല്ലാം കഷ്ടതയാണ് ഇന്നോരോ മാതാപിതാക്കളും ചെയ്യുന്നത്! അതിന്റെ പത്തിലൊരു ശ്രദ്ധ പോലും , ഒരിക്കല്‍ ഇതേ സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ലാളിച്ച ആ പാവങ്ങള്‍ക്ക് നാം കൊടുക്കുന്നുണ്ടോ? (ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്, ഇല്ലെന്ന് ഞാന്‍ പറയില്ല)
നമ്മെ മൃഗത്തില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാക്കുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാന കാര്യം , മുതിര്‍ന്ന ശേഷം മാതാപിതാക്കളോടുള്ള ഈ സ്നേഹമല്ലേ?
നിങ്ങള്‍ക്ക് ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും പഴയ കാലത്തേയ്ക്കൊന്നു സഞ്ചരിക്കൂ. അവിടെ, നിങ്ങളൊന്നു വീണാല്‍ ഓടി വന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ച് നിങ്ങളുടെ കവിളില്‍ ഉമ്മ വയ്ക്കുന്ന ഒരു സ്നേഹവതിയുടെ മുഖം കാണുന്നില്ലേ.  നിങ്ങളെ തോളിലെടുത്ത് കല്ലും മുള്ളും മണ്ണുമൊന്നും കൊള്ളിയ്ക്കാതെ ഈ ലോകം കാട്ടിത്തന്ന ഒരാളെ കാണുന്നില്ലേ.. അവരെ മറക്കരുത്. അവരുടെ അവശതയില്‍ ശപിക്കരുത്. മറ്റൊന്നും കൊടുത്തില്ലെങ്കിലും ഒരിറ്റു സ്നേഹം കൊടുക്കാന്‍ മറക്കരുത്.
അടിക്കുറുപ്പ്:- “ബാലേട്ടന്‍ “ എന്ന സിനിമയിലെ “ഇന്നലെ എന്റെ നെഞ്ചിലെ കുഞ്ഞു മണ്‍‌വിളക്കൂതിയില്ലേ..” എന്ന ആ പാട്ട് ഒന്നു കേള്‍ക്കാനപേക്ഷ.