കണ്ണൂര്‍ ഡിക്ഷിണറി

ഒരു തേങ്ങാപ്പൂളിന്റെ രൂപത്തില്‍ കിടക്കുന്ന നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തില്‍ തെക്കും വടക്കും നടുക്കും പിന്നെ ഇടയ്ക്കുമൊക്കെയായി “പറച്ചില്‍“ ഭാഷയിലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങള്‍ അത്യത്ഭുതങ്ങള്‍ തന്നെ. വെറും വ്യത്യാസമല്ല്ല്ല, ചിലപ്പോള്‍ വിപരീത അര്‍ത്ഥവും കൂടിയായിരിയ്ക്കും ചില വാക്കുകള്‍ക്ക്. മലയാളത്തിന് 22 കാരറ്റ് അഥവാ 916 പ്യൂരിറ്റി അവകാശപ്പെടാവുന്ന കോട്ടയത്താണ് ഞാന്‍ ജനിച്ചതും വളര്‍ന്നതുമൊക്കെ. അതുകൊണ്ടു തന്നെ വലിയ നീട്ടലും കുറുക്കലുമില്ലാത്ത ഭാഷയാണ് ഈയുള്ളവന്‍ ശീലിച്ചു പോന്നത്. എന്നാല്‍ പിന്നീട് താമസം കണ്ണൂരിലെ മലയോരമേഖലയായ രയറോത്തേയ്ക്കു മാറിയപ്പോള്‍ കണ്ണൂരുകാരുടെ നീട്ടലും കുറുക്കലുമൊക്കെയായി ഇടപഴകേണ്ടി വന്നു. ആദ്യഘട്ടങ്ങളിലൊക്കെ  കളിയാക്കലുകളും ചിലപ്പോള്‍ ശകാരങ്ങളും വരെ കേള്‍ക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. എന്തു ചെയ്യാന്‍, കണ്ണൂരുകാര്‍ അവകാശപ്പെടുന്നത് അവരുടേതാണ് “ശുദ്ധമലയാളം” എന്നത്രെ !

എണ്‍പതുകളുടെ തുടക്കത്തിലാണ് എന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ കണ്ണൂരില്‍ താമസമാക്കുന്നത്. അക്കാലത്ത് ഞാന്‍ കോട്ടയത്തു പഠിയ്ക്കുന്നു. സ്ക്കൂള്‍ അവധിയ്ക്കു മാത്രം കണ്ണൂരെത്തും. എന്റെ നാടായ രയറോത്ത് തദ്ദേശീയരായ മുസ്ലീങ്ങളാണ് കച്ചവടക്കാരില്‍ അധികവും. അവരിലൊരാളാണ് അറമുക്ക. പ്രായമുള്ള ഒരാള്‍. താടിയും തലേല്‍ക്കെട്ടും ഇടത്തോട്ടു മുണ്ടും അരയില്‍ പച്ചബെല്‍ട്ടുമൊക്കെയുള്ള ടിപ്പിക്കല്‍ “മലബാര്‍ മാപ്പിള”. (രസകരമായ ഒരു കാര്യം, “മാപ്പിള“ മലബാറില്‍ മുസ്ലീമും കോട്ടയത്ത് ക്രിസ്ത്യാനിയുമാണ് !) അറമുക്കായുടെ മുഖ്യകച്ചവടം മണ്‍പാത്രങ്ങളാണ്. എല്ലായിനം മണ്‍പാത്രങ്ങളും അങ്ങേരുടെ ചെറിയ തട്ടിക്കടയിലുണ്ട്. അങ്ങനെയിരിയ്ക്കെ വീട്ടിലെ മണ്‍കുടം പൊട്ടിപ്പോയി. ഒരെണ്ണം വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വരാനായി, ആയിടെ അവധിയ്ക്ക് കോട്ടയത്തു നിന്നും വന്ന എന്നെ, അമ്മ അറമുക്കാന്റെ കടയിലേയ്ക്കു പറഞ്ഞു വിട്ടു. ഞാന്‍ കടയില്‍ ചെന്നു.

“എന്തേയിനി?”

ചോദ്യം പൂര്‍ണമായും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അര്‍ത്ഥം ഊഹിച്ച് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു:

“ഒരു കൊടം വേണാരുന്നു..” അതു കേട്ടതോടെ എറമുക്കാന്റെ മുഖഭാവം മാറി. അയാളെന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി.

“എന്തേ പറഞ്ഞിനി..?”

“ഒരു കൊടം..” ഞാന്‍ പേടിയോടെ പറഞ്ഞു.

“നായീന്റെ മോന്റെ മോനേ..അനക്കു കൊടം ബേണല്ലേ. ഒന്നല്ല രണ്ടെണ്ണം തരാം ” അയാള്‍ ചാടിയെഴുനേറ്റു. ഞാന്‍ പേടിച്ച് റോഡിലേയ്ക്കു ചാടി. ഇതും കണ്ടുകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങളുടെ അയല്‍‌വാസി ഔസേപ്പ് ചേട്ടന്‍ വന്നത്.

“എന്താ എറമുക്കാ ആ കൊച്ചനോടു കലമ്പൊണ്ടാക്കുന്നേ..?”

“ഓന്‍ പറഞ്ഞതു കേട്ടിനാ..? ഓനു കൊടം വേണം പോലും..! “ എറമുക്കാ രോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“ഹ ഹ ഹ..എറമുക്കാ, അവന്‍ ഒരു പാനി വേണോന്നാ പറഞ്ഞെ..”

പാനിയോ? ഞാനല്‍ഭുതപ്പെട്ടു. “പാനി”യെന്നാല്‍ വീട്ടില്‍ അമ്മ, ശര്‍ക്കര ചൂടുവെള്ളത്തില്‍ അലിയിച്ചെടുക്കുന്ന മധുരദ്രാവകത്തിന്റെ പേരാണ്. അരിയുണ്ട ഉരുട്ടിയെടുക്കുന്നത് അതിലാണ്. ഇവിടെ കുടത്തിന്റെ പേരാണത്രേ പാനി !!

“ഓ..എന്നാ ഓനതു പറയണ്ടേ..”

എറമുക്കാ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു മണ്‍കുടം എടുത്തു തന്നു. ഈ “കൊട”മെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാളെന്തിനാണ് ചൂടായതെന്നു മാത്രം എനിയ്ക്കു മനസ്സിലായില്ല, ഔസേപ്പുചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു തന്നുമില്ല.

ഇതേപോലെ തന്നെ മറ്റൊരബദ്ധവും രയറോത്തു നിന്നുതന്നെ പറ്റി. ഒരു ദിവസം വീട്ടില്‍ നിന്നും ഉണക്കമീന്‍ മേടിയ്ക്കാനായി എന്നെ കടയില്‍ പറഞ്ഞു വിട്ടു. അന്നൊക്കെ പ്രിയപ്പെട്ട മീന്‍ “കുറിച്ചി” ആണ്. ഒരിനം പരന്ന ചെറിയമീന്‍. (കോട്ടയത്തെ ഒരു പ്രധാന സ്ഥലത്തിന്റെ പേരും “കുറിച്ചി“ എന്നാണ്). അവുള്ളക്കാന്റെ പലചരക്കു കടയിലാണ് ചെന്നത്.

“കാല്‍ക്കിലോ കുറിച്ചി വേണം..”

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. അതു കേട്ടപ്പോള്‍ അവുള്ളക്കായും എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി.

“നീയെവിടുത്തെയാ..?”

“മഠത്തിലെ..”

“ങാ..മേലാല്‍ ഇജ്ജാതി ബര്‍ത്താനോം കൊണ്ടിങ്ങോട്ടു വന്നേക്കറ്.”

സംഗതി എന്തോ പന്തികേടാണെന്നു മനസ്സിലായ ഞാന്‍ കൊട്ടയിലിരിയ്ക്കുന്ന മീന്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി പറഞ്ഞു:

“എനിയ്ക്കീ മീനാ വേണ്ടത്..”

“ഓ..മുള്ളനോ..അതിനാണോ നീ ഇമ്മാതിരി ബെടക്കു വര്‍ത്താനം പറഞ്ഞെ..?” അതോടെ “കുറിച്ചി” എന്ന വാക്കിനും എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്നെനിയ്ക്ക് മനസ്സിലായി.

കോട്ടയം, പാലാ പ്രദേശത്തൊക്കെ പൊതുവെ പക്ഷികളെ “പക്കി” എന്നു പറയാറുണ്ട്. (“ഇത്തിക്കര പക്കി” എന്ന പേരില്‍ ഒരു സിനിമയുമുണ്ട് ) ഞങ്ങളൊക്കെ ചെറുപ്പത്തില്‍  തെറ്റാലി കൊണ്ട് ധാരാളം “പക്കി“കളെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതൊരു രസമാണ്. പിന്നീട് കണ്ണൂരില്‍ സ്കൂള്‍ അവധിയ്ക്ക് എത്തിയപ്പോള്‍ അവിടുത്തെ ചില കുട്ടികളുമായി ഞാന്‍ രയറോത്തെ പുഴവക്കത്ത് പോയി. അവന്മാരുടെ കൈയില്‍ തെറ്റാലിയുണ്ട്. അങ്ങനെ പക്ഷികളെ തിരഞ്ഞു  നടക്കുമ്പോള്‍ ഒരു മരക്കൊമ്പില്‍ ഒരു പച്ചക്കിളിയെ കണ്ടു.

“ആണ്ടെടാ..നമുക്കാ പക്കിയെ പിടിയ്ക്കാടാ..”

ഞാന്‍ ആവേശത്തോടെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അതുകേട്ടതോടെ അവന്മാരെല്ലാം കൂടി എന്നെ നോക്കി പൊട്ടിച്ചിരിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എനിയ്ക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല.

“ഓന്‍ പക്കിയെ പിടിയ്ക്കാന്‍ നടക്കുന്നു.. പൂയ്..”

ഒരുത്തന്‍ എന്നെ കളിയാക്കി കൂവി വിളിച്ചു. ഞാനാകെ ചമ്മിപ്പോയി. പിന്നെ അവന്മാര്‍ അതിന്റെ അര്‍ത്ഥം പറഞ്ഞു തന്നപ്പോള്‍ അവര്‍ കളിയാക്കിയതില്‍ അത്ഭുതമില്ലെന്നു മനസ്സിലായി.

ഇനി പറയാന്‍ പോകുന്നത് എനിയ്ക്കു പറ്റിയതല്ല, കോട്ടയംകാരനായ എന്റെ ഒരു ബന്ധുവിന് പറ്റിയതായി പറഞ്ഞു കേട്ടതാണ്. അങ്ങേര്  ഒരിയ്ക്കല്‍ ഞങ്ങളെ സന്ദര്‍ശിയ്ക്കാനായി വരുകയാണ്. കോട്ടയത്തു നിന്നും  കണ്ണൂര് ട്രെയിനു വന്നിറങ്ങിയ ശേഷം ഒരു ഹോട്ടലില്‍ ചോറുണ്ണാന്‍ കയറി. ഊണൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഇല മടക്കി വച്ച്  കൈകഴുകാന്‍ എഴുനേറ്റു, കോട്ടയത്തൊക്കെ അങ്ങനെയാണ്. അതു കണ്ട് സപ്ലൈയര്‍ പറഞ്ഞു:

“ഇലയെടുത്ത് ചാടണം..”

പാവം ബന്ധു അന്തം വിട്ടു നിന്നു. ആദ്യമായാണ് കണ്ണൂരില്‍ വരുന്നത്. ഊണുകഴിഞ്ഞാല്‍ ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഒരു വ്യായാമപരിപാടിയുണ്ടെന്ന് എങ്ങനെ അറിയാന്‍ ? പറഞ്ഞതു തന്നോടല്ലന്ന മട്ടില്‍ അങ്ങേര്‍ പോകാനാഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ വീണ്ടും സപ്ലൈയര്‍ ഉച്ചത്തില്‍:

“ഇങ്ങളോടല്ലേ പറഞ്ഞീനി ഇലയെടുത്ത് ചാടാന്‍..”

അതോടെ ബന്ധുവിന്, രക്ഷയില്ലെന്ന് മനസ്സിലായി. സ്വതവേ തന്റേടമില്ലാത്ത ആ സാധു ഇലയെടുത്ത് കൈയില്‍ പിടിച്ച്  മേല്‍പ്പോട്ടും കീഴ്പ്പോട്ടും രണ്ടു ചാട്ടം ചാടി. ഇതു കണ്ട് അന്തം വിട്ടത് സപ്ലൈയറും മറ്റുള്ളവരുമാണ്.

“ഇയാളെന്തിനേ ഇലയെടുത്തു തുള്ളുണേ..! ഇങ്ങളത് അവ്ടെ കൊണ്ടു ചാടറാ ! “

കൈകഴുകുന്നിടം ചൂണ്ടി സപ്ലൈയര്‍ പറഞ്ഞു. പാവം ബന്ധു ! കാര്യങ്ങളൊക്കെ മനസ്സിലാക്കി വന്നപ്പോഴേയ്ക്കും നാണക്കേടിന്റെ പരകോടിയിലെത്തിയിരുന്നു.

ഇനിയിപ്പോള്‍ ബസ്‌സ്റ്റാന്‍ഡിലേയ്ക്കാണു പോകണ്ടത്. കണ്ണൂര് രണ്ടുണ്ട് ബസ്‌സ്റ്റാന്‍ഡ്. ഒന്നു മുനിസിപ്പല്‍ ബസ്‌സ്റ്റാന്‍ഡും മറ്റൊന്ന് സിറ്റി സ്റ്റാന്‍ഡും. സിറ്റിബസ് മുനിസിപ്പല്‍ സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ കയറാതെ, സമീപത്തു കൂടി പോകുകയേ ഉള്ളു. ഇതൊന്നുമറിയാത്ത പാവം, സിറ്റി ബസില്‍ കയറി മുനിസിപ്പല്‍ സ്റ്റാന്‍ഡിലേയ്ക്ക് ടിക്കറ്റെടുത്തു. സ്റ്റാന്‍ഡെത്തിയിട്ടും ബന്ധു ഇറങ്ങാത്തതു കണ്ട കണ്ടക്ടര്‍ പറഞ്ഞു:

“ഈടെ കീഞ്ഞാളാ..ഈടെ കീഞ്ഞാളാ..”

 പാവം, കണ്ണു തള്ളി കണ്ടക്ടറെ നോക്കി.

“ഇങ്ങളു കീയുന്നില്ലേനി ?“ കണ്ടക്ടര്‍.

“ എനിയ്ക്ക് മുനിസിപ്പല്‍ സ്റ്റാന്‍ഡിലായിരുന്നു ഇറങ്ങേണ്ടത്..”

“ഇതന്നെപ്പാ മുനിസിപ്പസ്റ്റാന്റ്..ഇങ്ങളു കീഞ്ഞാട്ടെ..”

ബന്ധു പിന്നെ വീടെത്തുന്ന വരെ വായ് തുറന്നില്ലത്രേ..!

കാര്യങ്ങള്‍ ഇതു വരെ ബോധ്യമാകാത്തവര്‍ക്കായി, “കണ്ണൂര്‍ ഡിക്ഷിണറി“ പ്രകാരം മുകളിലെ വാക്കുകളുടെ അര്‍ത്ഥങ്ങള്‍.

“ഓന്‍” = അവന്‍
“പാനി” = കുടം
“കുടം“ അല്ലെങ്കില്‍ “കൊടം“ = വൃഷണം.
“കലമ്പല്‍” = വഴക്ക്
“കുറിച്ചി” = സ്ത്രീ ജനനേന്ദ്രിയം.
“മുള്ളന്‍” = കുറിച്ചിയെന്ന മീന്‍.
“പക്കി” =  ലിംഗം.
“ചാടുക” = കളയുക
“തുള്ളുക” = ചാടുക
“ഈടെ” = ഇവിടെ
“കീയുക” = ഇറങ്ങുക.
“പക്കിയും കൊടവും” = ആത്മസുഹൃത്തുക്കള്‍.

“ഇരിക്കറാ, നിക്കറാ, പോകറാ, ചെയ്യറാ, ചാടറാ “ എന്നൊക്കെ കേട്ടാല്‍ നമ്മള്‍ കരുതും മര്യാദയില്ലാതെ നമ്മെ “എടാ” എന്നു സംബോധന ചെയ്യുകയാണെന്ന്. എന്നാല്‍ ഇതു മര്യാദാപൂര്‍വം പറയുന്നതാണ്. അവസാനത്തെ “റാ” ബഹുമാനം കാണിക്കാനാണ് ചേര്‍ക്കുന്നത് ! “ഇല്ലപ്പാ, വന്നപ്പാ, പോയപ്പാ” എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പനു വിളിയ്ക്കുകയാണെന്നു തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കരുത്. സൌഹാര്‍ദം കാണിയ്ക്കാനാണ് “അപ്പാ” എന്നു ചേര്‍ക്കുന്നത്.
കണ്ണൂരു പഠിയ്ക്കുമ്പോള്‍ ഒപ്പമുള്ള പെണ്‍കുട്ടികള്‍ “നീ” എന്നു വിളിയ്ക്കുന്നതു കേട്ട് എനിയ്ക്ക് കലി വന്നിട്ടുണ്ട്. കോട്ടയത്തൊക്കെ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ പേരു മാത്രമേ വിളിയ്ക്കു. പിന്നെയല്ലേ മനസ്സിലായത്, നമ്മളോടുള്ള അടുപ്പം കൊണ്ടാണ് കണ്ണൂര്‍ സുന്ദരികള്‍ “നീ”യെന്നു വിളിയ്ക്കുന്നതെന്ന് !

കണ്ണൂരുകാരോളം നിഷ്കളങ്കതയും സ്നേഹവും വിശ്വാസവുമുള്ളവരെ ഞാന്‍ വേറെ കണ്ടിട്ടില്ല.

വാല്‍കഷണം:
സൌദിയില്‍ എന്നോടൊപ്പം മലപ്പുറംകാരായ കുറേ ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ അവരിലൊരാളുടെ വീട്ടില്‍ നടന്ന സംഭാഷണം എനിയ്ക്കു പറഞ്ഞു തന്നു.
.......................
“....ജ്ജാ കജ്ജൊണ്ടൊരു കുജ്ജെട്ത്താ തജ്ജങ്ങു ബെച്ചള..”
“ ന്തജ്ജ്.. മൂച്ചിത്തജ്ജാ ? “
“..ല്ലേ..പറങ്കൂച്ചിതജ്ജ്..!”

ഇതെന്തു ഭാഷ !! ഏതോ ആദിവാസി ഭാഷയായിരിയ്ക്കണം. പക്ഷേ ഇവന്മാരൊക്കെ നല്ല കുടുംബത്തിലെയാണല്ലോ..! അവസാനം വിവര്‍ത്തനം ചെയ്തു തന്നു. അതിപ്രകാരം:

“...നീ  കൈകൊണ്ടൊരു കുഴിയെടുത്ത് ആ തൈ വയ്ക്ക്..”
“എന്തു തൈ ..മാവിന്‍തൈ ആണോ?”
“അല്ല..കശുമാവിന്‍‌തൈ.”